Basisschool de Lier in Merselo is samen met St Oda een mooi project gaan ontwikkelen voor de kinderen van gr 3,4,5 en 6.
Samen met Jante van Tongeren en Danshuis Venray wordt dit project vorm gegeven en deze samenwerkingen smaken naar meer.
Het doel van dit project is:
* De kinderen inzicht geven in het maken en uitvoeren van een theatervoorstelling.
( Denk hierbij o.a. aan, oriënteren, audities, rolverdeling, dans, decors, orkest,
uitnodigingen, posters etc..)
* De kinderen enthousiast maken voor het maken van muziek, waarbij muziekbeleving voorop staat.
In stappen:
* november 2022 is een regisseur voor dit project aangetrokken.
* Fanfare St. Oda benaderd om mee te participeren in het project.
* theaterzaal nl. De Pit in Overloon is besproken en licht en geluid geregeld
* In januari 2023 zijn we 1 uur aan de slag gegaan in de groepen 3,4,5,en 6.
Wat is er nu zo speciaal aan dit project?
Deze jonge kinderen maken hun eigen theatervoorstelling; ze maken en “regisseren” hun eigen product met ondersteuning van een regisseur en dansdocente, mensen van licht & geluid en de initiatiefnemers.
Ook spreken we met de kinderen over de verschillende media. Hoe kunnen we ons project promoten om veel bezoekers zo nieuwsgierig te maken dat ze komen kijken?
Benieuwd naar het resultaat? Je kunt het zien op: Zondag 2 juli om 15.00 in de Pit in Overloon.
Cultura Venray is op zoek naar een enthousiast Bestuurslid / secretaris.
Cultura Venray is dé netwerkorganisatie voor kunst en cultuur in Venray. Het wordt gerund door een klein team van vaste medewerkers. Cultura Venray is een stichting die zich inzet voor het culturele veld van Venray door ondersteuning te bieden en haar netwerk in te zetten in de meest brede zin van het woord.
Wij zijn op zoek naar een enthousiast bestuurslid met een affiniteit voor cultuur die ons huidige bestuur kan versterken. Ben jij deze persoon of wil je meer weten over deze vacature? Dan zien we je motivatie graag tegenmoet.
Hoi Roy,
Vandaag wil ik het hebben over iemand die al vanaf kleins af aan grote indruk op mij gemaakt heeft: Vincent van Gogh. Van Gogh was een briljante kunstenaar. Hij schilderde de wereld zoals hij die ervaarde, hoe pijnlijk dat soms ook was. Zijn werken hangen in de meest prestigieuze musea ter wereld en bussen met mensen uit Japan strijken iedere dag neer bij het van-gogh-museum in Amsterdam omdat ze de (op hun land geïnspireerde) prenten en bloesems willen zien. Er staan lange rijen voor de museumshops, waar je gummen in de vorm van oren kunt vinden en waar je dekbedovertrekken met de aardappeleters kunt kopen.
Ondanks al deze erkenning maakte ik in de zomervakantie van 2021 in noord-frankrijk iets vreemds mee. Ik reed vanuit de tuinen van Giverny, een enorm toeristisch trekpleister en de voormalige woning van kunstenaar Claude Monet, door naar naar Auvers-sur-oise, de plek waar Van Gogh begraven ligt. Ik wist totaal niet wat ik moest verwachten. Toch had ik niet gedacht dat ik die middag de enige persoon op de begraafplek was. Ik kreeg daar wel een vreemd gevoel van. Al die erkenning die hij in de musea krijgt, heeft van Gogh nooit gevoeld. Is die erkenning wel voor de maker? Of willen de museumbezoekers gewoon graag kunnen zeggen dat ze “one handshake away” zijn geweest van Van gogh wanneer ze zijn werk bekijekn? Hij verkocht in zijn leven maar één kunstwerk. Zo’n 100 jaar na zijn dood (in 1990) gingen zijn schilderijen al voor meer dan 150 miljoen over de toonbank. Grote tegenstellingen dus.
Laten we leren van het leven van Van Gogh. Laten we hedendaagse kunstenaars waarderen terwijl ze nog leven, en laten we ons bewust worden zijn van de paradox waarin we kunstenaars erkennen maar niet altijd de waardering geven die ze verdienen.
Groet, Teuntje.
Dag Teuntje,
Erkenning en waardering voor wat iemand tijdens zijn leven deed, presteert, komt altijd vroeger of later of nooit, met als goedmakertje: ‘De mortuis nil nisi bene’: ‘over de doden niets dan goeds’. Vincent van Gogh was een vernieuwer, voorloper in de schilderkunst. In zijn tijd moesten schilderijen zo realistisch mogelijk lijken, maar ook onder invloed van andere schilders maakte Van Gogh werken, waarmee hij zijn gevoelens uitdrukte. Kleuren en vormen kwamen niet altijd meer overeen met de werkelijkheid, maar pasten daarentegen wél bij zijn gevoelens. Hij was daarmee voorloper van het fauvisme en expressionisme.
Een overeenkomstig verhaal is dat van Eduard Douwes Dekker, alias Multatuli, schrijver van de ‘Max Havelaar, of De koffij-veilingen der Nederlandsche Handel-Maatschappij. Hij kreeg ook pas na zijn dood de erkenning en waardering, die hij verdiende. In het Gedenkpark, op begraafplaats Westerveld in Santpoort-Noord, waar Dekkers urn is bijgezet, is het evenmin een komen en gaan. Wél bij het borstbeeld van Multatuli op de Torensluis in Amsterdam door Finse jongeren, maar om een heel andere reden. Dekker was ook een vernieuwer en voorloper. Hij probeerde nieuwe literaire vormen uit en beïnvloedde o.a. de Tachtigers, Nescio, Elsschot, Du Perron, Hermans en Karel van het Reve. Hij schreef De Max Havelaar in een tijd, waarin ‘men’ vond, dat de inheemsen in Nederlands-Indië blij moesten zijn, dat Holland zich om hen bekommerde. Deze kaderroman wás een aanklacht tegen de koloniale uitbuiting, maar ‘men’ waardeerde die slechts als ‘goed boek’ en zag de ethische inhoud gewoonweg niet. Eduard Douwes Dekker was ook de eerste Nederlander, die zich liet cremeren.
Ik neig toch meer naar het inzicht, dat ‘men’ de grootheid, het belang en de invloed van de ware grote vernieuwer en voorloper dan pas kan inzien en begrijpen, wanneer ‘men’ zelf niet (meer) ver achterloopt.
Roy S. Arts
Dag Marielle,
Ik ben graag gaan lezen, toen ik kón lezen. Bij ons thuis was één boek, ‘Hoe groen was mijn dal’ van Richard Llewellyn. Hoe dat bij ons binnen wist te komen, wist niemand. Het was ook van niemand. Mijn moeder ging op een woensdagmiddag met mij naar de bibliotheek, onder kerk. Daar stonden naar mijn beleving, ik was zes, wel honderdduizend miljoen boeken. Die heb ik allemaal gelezen.
Of ik contributie betaalde, weet ik niet. Een boete voor het te laat terugbrengen wél. Wanneer ik op woensdag- of zaterdagmiddag mijn boeken om een uur inleverde, nam ik één boek, dat ik vóór vijf uur kon uitlezen, mee. Vóór vijven bracht ik dat terug en nam een dik leesboek en dik studieboek mee. De bibliothecaresse, ze heette Kitty, geloofde niet dat ik dat boek al uithad en overhoorde mij. Toen ik dat naar haar tevredenheid deed, mocht ik voortaan drie boeken op één middag lenen.
Werelden gingen voor mij open. Eerst sprookjes- en dierenwerelden, allerhande sub-werelden tot steeds meer en grotere bovenwerelden. Mijn vader vond lezen maar niks: “Ogen vinden het niet leuk om de godganse dag naar die kleine lettertjes te moeten kijken’ en ‘Hersenen worden doodmoe om de godganse dag na te moet en denken over wat jij allemaal leest. Dan kun je beter werken.”
Mijn moeder vroeg mij geregeld, wat ik aan het lezen was en of ik haar daarvan wat wilde voorlezen. “We lezen dan gezellig samen”, zei ze. Mijn moeder vond lezen dus óók leuk.
Voorlezen is lezen en voorgelezen worden is ook lezen. Waarom elkaar niet vaker voorlezen, in plaats van samen voor de treurbuis zitten? Als je niemand hebt, die jou voorleest? Waarom voortaan niet bij elk (voor)leesboek ook het luisterboek ….. ? Kun je jezelf lekker (laten) voorlezen!
Roy S. Arts
Dag Roy,
Lezen en (laten) voorlezen is zeker een mooie bezigheid, vooral ook voor kinderen. Vanuit Cultura kom ik op alle basisscholen in de gemeente Venray en daar zie je duidelijk dat lezen een bijzondere plek inneemt. Bij binnenkomst op school is het eerste dat je ziet vaak de schoolbibliotheek en overal tref je lezende kinderen aan. Ook zijn termen als ‘leesmaatje’ en ‘leesmoeder’ bekende begrippen binnen het onderwijs.
Wat ik vooral mooi vind om te zien, is als van lezen een beleving wordt gemaakt. Zo zag ik laatst een leerkracht een boek voorlezen, waarbij de kinderen met hun ogen dicht het verhaal al tekenend volgden. Hier ontstonden de meest bijzondere creaties. Prachtig om te zien hoe op deze manier de fantasie extra wordt geprikkeld, maar ook hoe iedereen een boek anders beleeft.
Ik moest denken aan hoe je schreef dat je vader vroeger lezen ‘maar niets vond’ en tegen je zei dat ‘ogen het niet leuk vinden om de hele dag naar die kleine lettertjes te moeten kijken’… Nu waarschuwen ouders hun kinderen voor al het ‘schermen’ want: ‘daar krijg je vierkante ogen van’. Dan kun je beter een boek lezen’.
Laatst las ik: ‘Stel dat de culturele ontwikkeling andersom was gelopen en games eerder waren uitgevonden dan de boekdrukkunst’. Zouden ouders dan tegen hun kinderen zeggen: zit je nu weer in je eentje een boek te lezen, ga toch eens gamen, dat stimuleert je doorzettingsvermogen en zet aan tot het bedenken van creatieve oplossingen..
Culturele groet, de leesmoeder (Mariëlle vd Beele)
Op 31 maart 2023 is de nieuwe website van Cultura Venray gelanceerd. Met nieuwe rubrieken zoals de community en projecten, maar ook de 'Startwijzer'. Blijf op de hoogte en neem snel een kijkje op deze pagina. Heb je vragen, mis je iets of loop je ergens tegen aan. Dan horen we het natuurlijk graag.
Wedstrijd,
Het okerpigment wordt uit aarde gewonnen. Je hebt gele en rode oker en de kleur komt tot stand door een oxidatieproces. Door het te branden kun je de kleur beïnvloeden. Even goed fijnmalen en mengen met lijnzaadolie en klaar is je olieverfje. Ons aller Rembrandt van Rijn wist dit natuurlijk, en ook dat je de beste oker kon vinden in Rousillon in de Provence. Hij had er dan ook graag een retourtje Frankrijk voor over.
Deze wijsheid heb ik geleerd van het TV programma “Het geheim van de Meester” waarin de Nachtwacht van voornoemde Hollandse meester tot in het kleinste detail werd nagemaakt. Alle omstandigheden en materialen werden precies nagebootst en gereconstrueerd. Het leverde een paar uurtjes TV op waar ik helemaal in kon verdrinken. Ik kijk graag naar dat soort programma’s waarbij je het creatieve proces van meesters, in of uit de dop, van het begin af aan kunt volgen. Het scheppingsverhaal van het blanco canvas dat nog niet weet dat het straks opgewaardeerd gaat worden tot serieuze kunst.
Zoals “Sterren op het doek” waarbij per aflevering aan 3 kunstenaars gevraagd wordt een Bekende Nederlander te portretteren. Waarbij je je bij de eerste schetsen steevast afvraagt of dat nog wel goed gaat komen en je aan het gezicht van de kunstenaar in kwestie kunt aflezen dat deze daar eigenlijk ook zo over denkt. Waarbij een fronsende presentator dan ook nog terloops opmerkt: “Ik zie het nog niet helemaal…”
Je voelt de ongemakkelijkheid als de kunstenaar verzekert dat dat straks helemaal goed gaat komen. En dan slaat het programma ook altijd een beetje om. Het blijkt toch weer een wedstrijd te zijn waar er maar 1 kan winnen. Een gevalletje erop-of-eronder in het kwadraat want heel de natie kijkt immers over je schouder mee. Het wordt echt beschamend als de BN-er in kwestie uiteindelijk een keuze moet maken uit de drie werken. En dan vooral voor de eerste afvaller. Mijns inziens verliest kunst meteen zijn waarde als je er een wedstrijd van maakt. Maar ja, tegenwoordig wordt oker ook gemaakt met synthetische ijzeroxide. Weg charme…
Met culturele groet, Hans
Dag Hans,
Ik ben het deels met je eens. Kunst verliest pas haar waarde, wanneer er een wedstrijd van gemaakt wordt puur om het leedvermaak, de kijkcijfers, reclame-inkomsten. ‘De nieuwe Vermeer; Van Gogh Wedstrijd; Sterren op het doek; Aria en Maestro, The Voice, Beter dan het origineel; Het perfecte plaatje, om er een paar te noemen. Leuk om vanaf je driezitsbank naar te kijken, maar daar houdt het op. Daar is geen kunst aan. Maar het wedstrijdelement kan ook stimulerend, creatief en innovatief werken op de kunstenaar om het onderste uit zijn kan, zijn kunnen te halen.
Rederijkers hielden zich in de late Middeleeuwen bezig met ‘literatuur in wedstrijdvorm’. Zij vonden, dat men de ‘dichtconste’ kon leren. Zij hielden thuiswedstrijden en uitwedstrijden, Landjuwelen, met Rederijkerskamers uit andere steden. De dichter, die het mooiste gedicht schreef en declameerde, of het beste toneelstuk schreef, kreeg een prijs. Voor de zot, die het publiek het hardst liet lachen, was er een aparte prijs. Voor de lachcijfers.
Hun gedichten moesten voldoen aan strikte regels, vastgelegd in reglementen. Wanneer dat niet was, kreeg de dichter een boete. Vooral de dichttechniek vond men heel belangrijk en hun gedichten waren dan ook vaak gekunsteld: Refrein, Rondeel, Ambigram, Acrostichon, Retrograde, Palindroom, Sonnettenkrans en het meest vernuftige gedicht, het ‘Schaecberd’.
Een stadsbestuur, nu gemeente, zag al het belang in van de Rederijkerskamer, die een rol kon spelen bij de propaganda voor de eigen stad en bond die aan zich met subsidies en door het benoemen van een stadsdichter om de glorie en historie van hun stad in ‘schone varse’ te bezingen. Anthonis de Roovere werd in 1466 de eerste staddichter in Brugge.
Rederijkerskamers bestaan nog steeds in Vlaanderen en Nederland en hun traditionele dichtvormen worden nog steeds beoefend. Het Poëziegeschenk van 2015, Giro giro tondo van Ilja Leonard Pfeijffer is een sonnettenkrans. In Van 2 t/m 4 juni 2023 een Landjuweel, het 39ste Internationaal Rederijkers Congres, in Haarlem plaats.
Laten we van de Rederijkers onthouden: Iedereen kan (leren) dichten en schrijven en waarom niet…., doe eens mee aan een schrijf- of dichtwedstrijd …. ?
Roy S. Arts
Aflevering 7: Een podcast van Cultura Venray waar gastvrouw Peggy Keijsers 2-wekelijks met haar 3 gasten de culturele wereld doorneemt aan de hand van een draaischijf. Het vaste team te gast: Bregje Deckers, Hans Lenssen en Willy Janssen. In deze aflevering horen we Willy voor het eerst voor de hele wereld zingen en bespreken we een van de nachtmerries van Hans, namelijk het aftakelen van een muzikant. En.....Bregje verteld wat zij heeft met dobbelstenen. KLIK HIER OM NAAR DE PODCAST PAGINA TE GAAN!
Het is ….. nog net niet te laat …!
De meeste van ons vinden vrijheid van meningsuiting ons grootste goed. ‘Vrijheid van meningsuiting of vrijheid van expressie is de vrijheid van burgers om hun overtuigingen in het openbaar kenbaar te maken zonder voor die mening door de staat bestraft te worden, of represailles van andere burgers te hoeven dulden. Dit omvat ook het recht informatie vrijelijk te mogen verzamelen en verspreiden.’
Het hebben en uiten van een mening, uitgedrukt in een beeldende werk, vallen dus ook onder dat recht. Wokers zijn het daarmee geregeld niet eens. Dat zijn vreemde snuiters, rechtlijnig, kortzichtig, onverdraagzaam, polariserend en gespeend van humor en fantasie. Zij willen het recht op vrijheid van meningsuiting inperken, als iets niet in hun steegje past.
Voorbeeld. De TU-Eindhoven haalde vijf schilderijen waarop ‘witte mannen in toga’s en vrouwen in jurken met een diep decolleté’, die daar al jaren hingen, van de muur. Scheikundestudente Laura van Hazendonk, die iemand kent, die twee anderen ook over deze schilderijen heeft horen praten, zegt: "Ik voel me er niet door geïntimideerd, maar ze geven me het signaal dat deze omgeving niet voor mij is." Iedereen, die deze schilderijen ziet, ziet de ironie, humor, spot en parodie nog steeds van de doeken afdruipen. De woker niet.
Voorbeeld: De expositie ‘Ode aan de Beemstervrouw' met achttien naaktportretten door kunstenaar Jeroen Hermkens in het stadhuis van de Gemeente Purmerend, waarin ‘het pure van de Beemster en de natuurlijke schoonheid van de vrouw’ centraal staan. De portretten moeten weg, omdat iemand of een paar iemanden vinden dat de geschilderde borsten aanstootgevend zijn. De geportretteerde vrouwen zelf spreken van verpreutsing en vertrutting.
Voorbeelden in de literatuur. Gerard Reve is een seksist, W.F. Hermans een racist en Bregje Hofstede en Alma Mathijsen willen niet met Herman Brusselmans, die het n-woord gebruikt, in één zaal. Boeken geschreven door vooral witte mannen of vrouwen, waaraan diversiteit en exclusiviteit niet inherent zijn, zijn verdacht en verdienen geen aandacht, waardering of een literaire prijs.
Wokers neem ik niet serieus. Maar, de ‘Bebelplatz’ en ‘Entartet’ komen zo wel héél dichtbij. Eerder dacht een minderheid ook goed en terecht voor een betere samenleving bezig te zijn en kwamen wij er pas achter, dat dat niet zo was, toen het al te laat was. Laten we deze keer leren van het verleden.
Roy S. Arts
Beste Roy,
Fijn dat je weer een mooie brief hebt opgesteld voor Cultura Venray. Een interessant onderwerp leg je ons voor de voeten. Je neemt hierin ook resoluut een houding en het klinkt alsof je mening in beton gegoten is. Allereerst wil ik je vertellen dat ik er zelf alles aan doe om te voorkomen dat ik generaliseer. En dan nog zal ik het soms onbedoeld doen. Daarom doen je stellingen me ook wat zeer moet ik bekennen. In de cultuursector hebben we hier ook een uitdaging aan. Er bestaat immers niet zoiets als ‘dè jongeren’ of ‘dè ouderen’ ‘dè kunstenaar’ of ‘dè muzikant’. Nu zijn er termen als Wokers en Boomers. Een negatieve verzamelnaam gelinkt aan een generatie en ik denk dat dit nooit de bedoeling mag zijn.
Je stelt dat je bepaalde mensen niet serieus neemt. Daarmee sluit je aan de voorkant al een gesprek of discussie, terwijl dit nou juist is wat kan leiden tot begrip, respect, samenwerking, en soms tot oplossingen. Ik lees ook dat je vergelijkingen maakt met Bebelplatz en Entartet. De acties waar je naar verwijst (boekverbrandingen en het vernietigen en verbieden van alle kunst welke niet voldeed aan het nationaalsocialistische regime) waren uitsluitend bedoeld om de kunstenaar de mond te snoeren.
Om te zorgen dat de geschiedenis zich niet herhaald, is het belangrijk dat we juist wel luisteren naar allen die iets te zeggen hebben. Of dit nou de kunstenaar is of de mensen die jij zegt niet serieus te willen nemen.
Betekent dit dan dat we de naaktportretten of de witte mannen in toga’s van de muur moeten halen als dit mensen stoort? Ik denk het niet. Of in ieder geval niet zomaar. Maar ik geloof wel dat we moeten luisteren. En dat we zeker serieus moeten nemen wat er speelt, en samen moeten zoeken naar een oplossing die voor iedereen goed is. Soms is dit een tegengeluid of een andere balans zoeken of misschien wel een andere plek. Wat in ieder geval nooit een oplossing kan en mag zijn is doodsbedreigingen sturen naar de schrijver van het kinderboekenweekgedicht zoals we recent zagen.
Geniet van de kunst en zie, voel, hoor en beleeft het waar het voor bedoeld is. Om van te genieten en het gesprek te starten of gedachten te laten vloeien.
Groet, Peggy
Beste Roy,
Vandaag wil ik je meenemen in mijn overwegingen over een specifieke kunstvorm: muziek.
Laat ik maar met een statement beginnen als; muziek maken is hoofdzakelijk een kwestie van geduld! Gevolgd door; muziek maakt gelukkig.
Ik zie om mij heen dat er veel belangstelling is voor het maken van muziek, maar ook dat iemand die start op klarinet al meteen een sonate van Saint-Saëns wil spelen, als saxofonist is Candy Dulfer een voorbeeld, terwijl een drummer meteen Phil Collins wil imiteren.
Dat kán natuurlijk wel, maar niet zonder oefening. Oefenen is een kwestie van geduld. Jonge muzikanten die verwachten na drie maanden perfect gitaar te kunnen spelen, of dirigenten die a la ‘Maestro’ al aan de slag kunnen? Maar oefenen kost tijd, en leert je als muzikant ook de grenzen (van geduld) verkennen.
De gesel van deze tijd is; alles moet snel en meteen bevrediging geven.
Maar áls je dat geduld op kunt brengen en je vingers blauw speelt dan is er een beloning die zoveel mooier is dan welk Youtube filmpje dan ook. Het geeft regelmaat in je hoofd en in je leven. Het geeft je zelfwaardering, sociale contacten en maakt je steeds minder gevoelig voor de snelheid van onze hedendaagse maatschappij.
Ik las eens dat psycholoog en musicus Anna Enquist in het interview dat ze op haar muziekpoli relatief veel mensen tegenkomt met een ongelukkige jeugd.
Is er een soort wisselwerking, duwt een ongelukkig jeugd mensen richting de muziek of trekt
de muziek mensen met een ongelukkig jeugd aan? Dat zag zij niet zo, maar wel dat ‘ongelukkige kinderen die muzikaal zijn, zichzelf een hulpmiddel kunnen verschaffen om een beetje overeind te blijven met al dat ongeluk.’ Muziek is voor velen een ultiem redmiddel!
Het ritme dat je krijgt door het repeteren, het geluksgevoel na een geconcentreerde uitvoering. Dat geeft je ook een ander beeld van onze wereld.
In muziek wordt de ergste wanhoop, het grootste verdriet verklankt, zonder een woord te zeggen. En muziek geeft door haar structuur en schoonheid een ultiem troost en geluksgevoel.
Alle voorgaande emoties beleefde ik bij een uitvoering in Roermond van Ticheli’s werk ‘Angels in the architecture’ uitgevoerd door St. Ceacilia Mheer, het werk beschrijft een dramatisch conflict tussen de twee uitersten van het menselijk bestaan; de ene goddelijk, de ander kwaadaardig. Hierom is muziek een absolute expressieve kunstvorm.
En dan hebben we het nog niet eens gehad over popmuziek!
Martin
Hallo Martin,
Muziek, klinkt als muziek in de oren. We kunnen van alles over muziek vertellen, maar wat is en wat doet muziek? Muziek is: De kunstzinnige schikking en combinatie van klanken van instrumenten en de menselijke stem om schoonheid van vorm dan wel uitdrukking van emotie te bereiken, waarbij ritme, toonhoogte, geluidssterkte, klankkleur, melodie, harmonie en textuur aspecten zijn, maar ook stilte’.
Stel, de mens was in zijn evolutie vergeten, of het m-(vermog)gen niet had om muziek te maken? Okay, ‘Manuela’ van Jacques Herb, ‘Hij was maar een neger’ van de Zangers Zonder Naam, ‘Beste Zangers’, Een eigen huis’ van René Froger en 'Rampeneren’ van Ali B. waren mij bespaard gebleven, maar ik had veel moois gemist. Vooral de blues, in al haar soorten, varianten en afleidingen.
Muziek speelt op het gemoed, zoals jij terecht stelt. Dat iemand graag snel zélf muziek wil spelen om zijn eigen en andermans vastzittende emoties te strelen en los te maken, begrijp ik heel goed. Naar muziek luisteren doet grosso modo hetzelfde: Muziek is een doorgeefluik naar je onderliggende emoties.
De wetenschap weet, dat muzikaliteit erfelijk bepaald is, in iemands genen zit, een muzikale omgeving stimulerend werkt, maar ook oefenen muzikaliteit baart. Maar ook, iets wat ik niet weet, dat de mens eerst muziek maakte en daarna pas in taal begon met praten. Hij maakte geluiden met zijn stem en ook door met en op voorwerpen te slaan, waarbij: ‘……. ritme, toonhoogte, geluidssterkte, klankkleur, melodie, harmonie en textuur aspecten zijn, en ook stilte’. Muziek dus! Hiermee maakte hij iets duidelijk. Wijzen op gevaar, aandacht vragen, affiniteit, stemming of emotie(s) tonen, zoals vogels fluiten.
Muziek is hét communicatiemiddel. De verliefde jongeling, die onder het raam van zijn liefje met een luit een liedje zingt. Ik heb ook eens een liedje voor een meisje op wie ik was gezongen. Halverwege het eerste couplet al, kuste zij me vol op de b*k. Maar …….. , later bekende ze: “Alleen zó kon ik je de mond snoeren, ‘t was niet om aan te horen.” Overigens, deze liefde was van korte duur.
Muziek is voor mij als een film, die ik kan terugdraaien en terugkijken in mijn leven, tot het eerste liedje dat mijn moeder zong. Ik kan in de muziek, langs de kortste weg in de tijd, in mijn leven terugreizen. Bij alle muziek die ik hoor, hoort een verhaal, een beeld een gevoel.
Roy S. Arts
Een Venray’s festival van en vóór iedereen. Hoe zou dat er volgens jou uit moeten zien? We nodigen je graag uit om hierover mee te denken. Meld je daarom nú aan en dan zien we elkaar op 15 februari om 19:30 uur in de Atelier van het gemeentehuis. mail naar: aanmelden@respectonvenray.nl
OP PUNT VAN VERSCHIJNEN: NEDERLANDS-VENRAYS WOORDENBOEK
Dit jaar bestaat Veldeke Kring Venray 50 jaar. Een mooi moment voor de uitgifte van een nieuw Venrays woordenboek, maar nu ‘andersom’; Nederlands-Venrays. Dit Nederlands-Venrayse woordenboek is volledig gebaseerd op het welbekende Venrays Woordenboek uit 1998 van Willy Schols en Frits Linssen.
Tijdens een feestelijke ledenvergadering (18 april 2023) en viering van het 50-jarig jubileum met onder andere een ‘Venroj Kwizz’ zal het eerste exemplaar van het Nederlands-Venrays woordenboek uitgereikt worden.
Dit ‘andersom’ woordenboek maakt de Venrayse taal meer toegankelijk, ook voor degenen die het Venrays minder machtig zijn, doordat de woorden vanuit het Nederlands op te zoeken zijn. Daarbij worden bij elk Nederlands woord vaak meerdere Venrayse woorden opgevoerd, compleet met voorbeeldzinnen hoe deze woorden gebruikt kunnen worden. Alle woorden uit het Venrays Woordenboek van 1998 zijn opgevoerd, evenals de woorden uit een nog niet gepubliceerde aanvulling daarop van Frits Linssen. Ook alle vervoegingen, meervouden, verkleinwoorden en werkwoordsvormen zijn opgenomen. De werkwoordsvervoegingen staan apart voorin in een handige tabel met alle werkwoorden. Al met al bevat dit woordenboek ongeveer 30000 Nederlandse trefwoorden. Het is samengesteld door Mariel van den Munckhof-Gommans en Ger van den Munckhof, die maandenlang aan dit project hebben gewerkt.
U KUNT DEZE UNIEKE UITGAVE NU BIJ VOORINSCHRIJVING BESTELLEN
De prijs in de voorinschrijving is
DE VOORINSCHRIJVING SLUIT OP 1 FEBRUARI 2023
HOE TE BESTELLEN?
VERMELDING VAN ADRES EN E-MAILADRES IS ERG BELANGRIJK VOOR DE BEVESTIGING VAN UW BESTELLING EN OM U VERDER OP DE HOOGTE TE HOUDEN!
Medio maart 2023 ontvangt u van ons een uitnodiging voor de uitreiking van het eerste exemplaar en de Grote Venroj Kwizz, waarbij u tevens uw gereserveerde exemplaar in ontvangst kunt nemen. Gereserveerde exemplaren kunnen overigens alleen op deze avond afgehaald worden. Veldeke Venray voegt daar dan nog een leuke attentie aan toe vanwege het 50-jarig bestaan! Hoe leuk is dat?!
Reageer snel om deze unieke uitgave in handen te krijgen.
Beste liefhebber, lezer en schrijver van Nederlandstalige literatuur,
De 30ste editie van de schrijfwedstrijd van de Raadselige Roos van het Literair Café Venray is van start gegaan en wij nodigen iedereen, die poëzie en/of proza schrijft van harte om uit hieraan deel te men.
Deelnemen kan door een gedicht en/of een prozaverhaal in te sturen vóór zondag 1 januari 2023. Het thema voor de Raadselige Roos voor 2022 is ‘schaduwen’ en is het verplichte thema voor alle inzendingen.
De schrijfwedstrijd is bedoeld voor iedereen, die de ambitie heeft om een literair verhaal of gedicht te schrijven en deelnemen biedt de deelnemer een podium om zijn schrijftalent te toetsen. Zoals bij elke wedstrijd horen ook bij een schrijfwedstrijd spelregels. Dit “Reglement Raadselige Roos 2022” kunt u vinden op www.literaircafevenray.nl onder ‘Raadselige Roos’.
De spelregels in het kort: Een gedicht moet minimaal uit 50 en maximaal uit 150 woorden bestaan. Een verhaal uit minimaal 500 tot maximaal 1500 woorden. Beide mogen niet eerder gepubliceerd zijn en moeten in het Nederlands geschreven zijn. De inzendingen kunnen uitsluitend volgens de spelregels en per e-mail worden ingezonden naar: raadseligeroos@literaircafevenray.nl.
Het inschrijfgeld, € 20,00 en voor deelnemers, die op 1 januari 2023 jonger zijn dan 25 jaar € 10,00 dient te worden overgemaakt naar bankrekening NL 46 RABO 0132 594 250 van Literair Café Venray onder vermelding van ‘Roos 2022’ en uw ‘naam en woonplaats’.
Evenals in de voorgaande jaren worden de gedichten en verhalen van de alle winnaars van de Proza-, Poëzie- en Publieksprijs in de bundel de Raadselige Roos 2022 - 2023 gepubliceerd en dit samen met een beeldend werk. Naast de bundel ontvangen de eerste prijswinnaars een trofee, een juryrapport en boekenbon. De 2e en 3e prijswinnaars een juryrapport, een boekenbon en natuurlijk alle winnaars de traditionele bos Roojse rozen.
Wij streven ernaar om, zoals vóór de Coronaperiode, weer een feestelijke prijsuitreiking te laten plaatsvinden op zondag 23 april 2023 in ‘Zaal 7’ van Hotel Asteria in Venray. Daarvoor krijgt u nog te zijner tijd een aparte uitnodiging.
Wij wensen u veel inspiratie en creativiteit bij het schrijven van uw gedicht en/of verhaal en zien uw inzending van harte en met belangstelling tegemoet.
Literair Café Venray en de Raadselige Roos.
INGEZONDEN BRIEF.
Regelmatig ontvangen we een ingezonden brief van Dhr Arts. Een van ons team zal hier dan op reageren. Hoe de briefwisseling verloopt, delen we graag met jullie in deze serie Blogs.
Wat is er zó bijzonder aan kunst …… ?
De woordcombinatie ‘kunst en cultuur’ is een vreemde. Kunst is toch al cultuur? Dan vragen twee vragen om een antwoord: Wat is cultuur? Wat is kunst? Een definitie van cultuur luidt: Cultuur bestaat uit alle dingen, die mensen denken, doen en hebben: gewoonten, gebruiken, godsdienst, normen, waarden, bestaanswijze, muziek, voorwerpen, eetgewoonten, mode (van kleden) en bouwwerken.
Kortom, je kunt (zo goed als) alles tot (‘n) cultuur rekenen. Een definitie van kunst luidt: Kunst is de bewuste creatie van iets moois of betekenisvols met behulp van vaardigheid en verbeelding. Het omvat een breed scala aan tal van menselijke activiteiten, zoals schilderen, tekenen, grafiek, beeldhouwen, moderne mediakunst, theater, dans, muziek, zang, fotografie, film, architectuur, literatuur en poëzie. Kortom, of iets kunst wordt, is afhankelijk van of een creatie bewust is, iets moois en betekenisvols is en of die creatie met behulp van vaardigheid en verbeelding is gecreëerd.
Wat kunnen we hiermee? Want ik denk dan: Waarom moet kunst per se een ‘bewuste creatie’ zijn? Waarom kan alleen ‘iets moois of betekenisvol’ kunst worden? Wat betekenen ‘mooi en betekenisvol’ in deze context? Ook: Wélke vaardigheden en welke (mate van) verbeelding moet iemand hebben om iets te maken, wat kunst wordt?
Maar dé vraag is natuurlijk: Waarom moet kunst eigenlijk, het behoort immers al gewoon tot (‘n) cultuur, zo nodig ook nog eens losstaand van de cultuur geplaatst en beschouwd worden? Dat is toch nergens voor nodig? Vervreemd je hiermee niet mensen, als u en ik, van deze in essentie alledaagse en menselijke activiteiten en producten en die men ‘kunst’ noemt? Waarom kunst op deze wijze tot iets ‘elitairs’ maken. Want, wat maakt ‘kunst’ nou zó bijzonder in vergelijking met, bij voorbeeld normen en waarden, carnaval, een gehaktbal in jus, wollen winterwanten of een staafmixer?
Met vriendelijke groet, Roy S. Arts
Geachte heer Arts, beste Roy,
De vraag waar de grens nu eigenlijk ligt bij de definitie van ‘cultuur’ is ook in ons team met enige regelmaat onderwerp van gesprek. Het ligt er dan ook maar net aan welk woordenboek je er op naslaat. Om op zoek te gaan naar de kern kun je misschien beter alle overbodige woorden weglaten. De meest uitgeklede definitie die ik dan kan vinden is ‘samenleving’.
Hiermee wordt dan alleen het denken en doen van een bepaalde bevolkingsgroep bedoeld. Zaken als gewoonten, gebruiken, godsdienst, normen en waarden dus. Binnen een cultuur worden inderdaad ook dingen gecreëerd. Wat de mens maakt is hoe dan ook kunstig te noemen. Alles wat daarin echter weer onder de noemer ‘kunst’ te classificeren is zal daarbij toch aan bepaalde esthetische voorwaarden moeten voldoen. De stelling: ‘Noem het kunst en het is kunst’ gaat dan écht te ver.
Wat die voorwaarden dan precies zijn is inderdaad weer een andere discussie en of iets lelijk of mooi is ook. In het Engels hebben ze daar heel handig de uitspraak ‘Beauty lies in the eye of the beholder’ voor bedacht. Gehaktballen of een staafmixer daarentegen vallen toch echt onder de noemer ver- of gebruiksartikelen, ook al heeft de laatste bijvoorbeeld een kek Mondriaans design gekregen. In dat geval is ‘kitsch’, de onbetwiste tegenhanger van kunst, wellicht zelfs meer van toepassing.
Wat ik uiteindelijk wel erg knap van ons mensenkinderen vind is dat wij in staat zijn om dingen te maken die er niet echt zijn. Je kunt ze niet vasthouden, of het te proberen is in ieder geval sterk af te raden. Stroom, wifi of infraroodgolven bijvoorbeeld. Of woorden…. alhoewel je je daar wel áán vast kunt houden. En dat is dan weer te danken aan een ongrijpbare eigenschap die alleen de mens bezit; De kunst van het denken.
Culturele Groet, Hans Lenssen
Ook al zitten sommigen wellicht nog midden in hun zomervakantie, het is toch goed om alvast vooruit te kijken naar het nieuwe culturele en literaire seizoen, plannen te maken en data vast te leggen. Literair Café Venray wil daarom nu al van het programma van de schrijversbijeenkomsten in het seizoen 2022-2023 op de hoogte brengen en aansluitend ook nog enkele andere onderwerpen en mededelingen onder de aandacht brengen.
We starten ons literaire seizoen op zondag 9 oktober met de schrijver Auke Hulst. Hij debuteert in 2012 met Kinderen van het ruige land. Zijn meest recente boek Mitsokoshi Troostbaby Company wordt genomineerd voor de Libris Literatuur Prijs 2022.
Op zondag 13 november komt Jan van Mersbergen. Een productieve en innovatieve schrijver, die in 2014 de Bordewijkprijs ontvangt voor De laatste ontsnapping. In 2021 verscheen Een goede moeder, dat behalve een getraumatiseerde moeder-kindrelatie ook het zorgstelsel onder de loep neemt.
Op zondag 12 februari 2023 ontvangen wij Emma Curvers. Zij groeit op in Zuid- Limburg. Haar debuutroman Iedereen kan schilderen (2014) leidt tot veel commotie in haar stamgezin. In 2021 schrijft zij Melktanden, dat handelt over emoties in een open relatie.
Op zondag 12 maart 2023 is Gerbrand Bakker onze gast. Wie heeft Boven is het stil uit 2006 niet gelezen? Het boek is ook verfilmd. Naast vele andere romans schrijft hij in 2022 Kapperszoon, dat gaat over rouwverwerking.
Deze lezingen van en met deze vier schrijvers staan gepland om 11.00 uur in het Theehuis van het Odapark aan de Merseloseweg 117 in Venray.
Op maandag 9 januari 2023 staat er, na twee jaren Corona, weer een lezing in samenwerking met de Adelbertvereniging-Venray op het programma. De gastspreker op deze avond is nog niet bekend, maar zal te zijner tijd en tijdig bekendgemaakt worden.
Ook met BiblioNu Venray heeft Literair Café Venray de samenwerkingsbanden verder aangehaald. Dit betekent, dat de seizoenpashouders van Literair Café Venray in het komende seizoen, evenals de leden van BiblioNu, € 2,50 euro reductie krijgen op de entreeprijs voor betaalde lezingen van BiblioNu Venray. Leden van BiblioNu krijgen op vertoon van hun BiblioNu-ledenpas dezelfde korting op de entreeprijs van € 12,50 van de schrijversbijeenkomsten van Literair Café Venray in het seizoen 2022-2023 en betalen dus slechts € 10,- .
Tenslotte wijst Literair Café Venray alvast op haar dertigjarig jubileum in 2023. Dit heugelijke feit wil het op 22 september 2023 gaan vieren met een mooi ‘literair’ programma. De voorbereidingen hiervoor zijn inmiddels gestart en alle nieuws hierover hoort u te zijner tijd.
Wellicht dat dit voldoende reden voor u is om (weer) seizoenpashouder van Literair Café Venray te worden voor het seizoen 2022-2023. Het tarief is hetzelfde gebleven, € 40, -. De seizoenpas is overdraagbaar aan een ander, als u zelf niet kunt gaan. U kunt zich weer aanmelden door het bedrag van € 40,- over te maken op bankrekeningnummer NL46 RABO 013 25 94 250, t.n.v. Stichting Literair Café Venray, o.v.v. seizoenpas 2022-2023, uw naam, adres en e-mailadres; Uw seizoenpas wordt dan samen met de flyer met het nieuwe literaire programma, bij u thuis bezorgd. De programma-flyers liggen binnenkort ook weer op de bekende culturele plaatsen in Venray om mee te nemen.
Schrijf je zoon of dochter in voor de muzieklessen!
Twijfelt u nog, laat ons even weten of dat uw kind op 14 september een proefles mee wilt doen.
Wij kunnen u ook verder adviseren met lessen op andere instrumenten met subsidie via Koninklijke Harmonie Euterpe of MMSK St. Petrus’ Banden.
Cultura Venray ondersteunt met kennis, kunde en netwerk de amateurkunsten en de professionele kunsten. Zij verbindt, is breed inzetbaar en voor iedereen bereikbaar.
Schoutenstraatje 8 5801 BS Venray |
|
0478 785 429 | |
info@culturavenray.nl | |
ANBI 8566.06.224 |